|
|
Spøt-Olina kan meir enn å spøta. Og i Jan Spurkeland sine dikt og Kåre Eikeland sin strek
spring ho fram som ein kalv i vårspretten med Annersen på slep og bygdafolket som undrande beundrarar og
kritikarar. Ho er frekk og frodig og nyfiken som ein hundekvalp, men ror seg mest alltid ut av dei mest
delikate situasjonane. For oss lesarar vert det opna både for den store gapskratten og den stille humringa.
Vi skulle vel ikkje sjølve ha ein flik av kappa både til Spøt-Olina - og andre følk?
|
|
